Εισαγωγικά:
Στις 05/05/2007 καταλάβαμε το εγκαταλειμμένο κτίριο της Εγνατίας 13. Άνθρωποι διαφορετικοί, πρακτικά άγνωστοι μεταξύ τους που πρώτη φορά βρέθηκαν μαζί μέσω κινηματικών διαδικασιών και με μόνο κοινό τότε στοιχείο την αντίθεση τους στο υπάρχον. Αποφασίσαμε να οργανωθούμε και να αναζητήσουμε την δύναμη της συλλογικής άρνησης που θα μας δώσει ως ένα βαθμό την δυνατότητα να ορίσουμε μόνοι μας την καθημερινότητα και κατά συνέπεια τις ζωές μας .
Έχοντας ανατρεπτικούς προς το υπάρχον στόχους θεωρούμε ότι είμαστε κομμάτι του ριζοσπαστικού, αντιεξουσιαστικού κινήματος.
Παρόλα αυτά η σύσταση μας είναι ποικιλόμορφη και εμπεριέχει πολλές διαφορετικές τάσεις, δίνοντας μας νομίζουμε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτό που μας ένωσε τελικά, ο κοινός μας παρονομαστής, είναι τα χαρακτηριστικά που θέσαμε όλοι μαζί με ομοφωνικές διαδικασίες.
Χαρακτηριστικά
Αντιιεραρχία:
Θεωρούμε ότι το υπάρχον μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας είναι νοσηρό, άδικο, και καταπιεστικό και έτσι αντιπροτείνουμε την αυτοργάνωση και την αλληλεγγύη, την δίκαιη κατανομή του φυσικού και κοινωνικού πλούτου, την δυνατότητα να ορίζει κανείς μόνος του τη ζωή του σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες του.
Πιστεύουμε ότι η ελευθερία του ατόμου έρχεται μόνο όταν ο ίδιος την διεκδικήσει, μόνο όταν αναπτύξει το αυτεξούσιο, όταν αρχίσει να αντιλαμβάνεται ποιοι είναι αυτοί οι παράγοντες, της καθημερινής ζωής μέσα στον καπιταλισμό, που επηρεάζουν τις επιλογές του και την πορεία του ,μέσα στον κοινωνικό ιστό.
Έτσι επιλέγουμε να αντιπαλεύουμε τόσο τον θεσμό της αντιπροσώπευσης όσο και τις όποιες κοινωνικές στάσεις και ατομικές επιλογές διαιωνίζουν την κοινωνική ανισότητα. Δεν δείχνουμε καμία ανοχή σε γενικότερες εξουσιαστικές συμπεριφορές (ρατσιστικές,σεξιστικές κτλ.) .
Αντιθεσμικότητα:
Θεωρούμε αντιφατική οποιαδήποτε συνεργασία μας με θεσμικά,αναγνωρισμένα από το κράτος όργανα,τα οποία θεωρούμε φερέφωνα της εξουσίας και των ελεγκτικών και κατασταλτικών μηχανισμών της. Είναι οι θεσμοί αυτοί που εγγυώνται την κανονικότητα και προωθούν τα πρότυπα και τις απόψεις που οδηγούν τους ανθρώπους στην παθητικοποίηση, αναπαράγοντας έτσι ακόμα περισσότερο τις συνθήκες που οδηγούν στην εκμετάλλευση από το σύστημα και την υποταγή σε αυτό.
Δηλαδή αν η αστυνομία είναι το σκληρό χέρι της εξουσίας, τα Μ.Μ.Ε. είναι η δηλητηριώδης φωνή της . Ντυμένα με την μάσκα της ανεξάρτητης αρχής, του ελεύθερου και μη λογοκριμένου λόγου, του μοναδικού έγκυρου δίαυλου επικοινωνίας της επικαιρότητας και του αντικειμενικού ελεγκτή της δημόσιας ζωής, νομιμοποιούνται στα μυαλά του πλήθους και αναπαράγουν ακόμα περισσότερο την απάθεια, και την αλλοτρίωση.
Οι “εκπαιδευτικές διαδικασίες ” των σχολείων και των πανεπιστημίων μέσα από τις οποίες πρακτικά καλλιεργείται ο κανιβαλισμός μεταξύ των ατόμων για το κυνήγι της επιτυχίας και την συνεχή παρότρυνση για κοινωνική καταξίωση μέσα από την εργασία που θα εξασφαλίσουν το μέλλον, θυσιάζοντας το παρόν τους. Το άτομο γαλουχείται με τις αξίες της κοινωνίας (κοινωνικές διακρίσεις, απάθεια για τον διπλανό, εγωκεντρισμός) και εκπαιδεύεται για την μελλοντική του θέση σαν εξειδικευμένος εργάτης-γρανάζι .Επιπλέον η πανεπιστημιακή κοινότητα λειτουργεί όποτε χρειάζεται σαν το σύνολο από αυθεντίες που θα επικληθεί το κυρίαρχο για την δικαιολόγηση των πράξεων του όσο και ως παρακλάδι των εταιριών, σαν δεξαμενή φθηνού επιστημονικού δυναμικού που θα παράγει την εκάστοτε απαραίτητη τεχνολογία που επιτάσσει η αγορά.
Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις ,που η “δικαιοδοσία” τους επεκτείνεται σε ένα φάσμα που εγκολπίζει το σύνολο των κοινωνικών ζητημάτων προσφέρουν στους εξουσιαστές το προνόμιο του να αποτελούν τους μηχανισμούς που εξομαλύνουν επιφανειακά τις αντιφάσεις που δημιουργούν οι εξουσιαστικές δομές τις κοινωνίας, χωρίς ποτέ να εξετάζεται η ίδια η ρίζα του προβλήματος. Ταυτόχρονα λειτουργούν ως καθαρτήριο για τις συνειδήσεις όσων επιλέγουν να κλείσουν τα μάτια μπροστά στην κοινωνική ανισότητα, δίνοντας τους την ευκαιρία να διεξάγουν “κοινωνικούς αγώνες” από την άνεση του καναπέ τους.
Φυσικά τα παραδείγματα των εχθρικών, προς την κοινωνική απελευθέρωση θεσμών δεν περιορίζονται στα παραπάνω.
Αντιεμπορευματικότητα:
Με την εξέλιξη των ιεραρχικών κοινωνιών η εκμετάλλευση μετασχηματίστηκε και ονομάστηκε καπιταλισμός .
Μέσα στην καθημερινότητα του καπιταλισμού η κυρίαρχη ιδεολογία προσπαθεί να πείσει ότι οι ζωντανοί άνθρωποι είναι πράματα (ο εργάτης παρουσιάζεται ως “συντελεστής της παραγωγής”) και τα πράματα είναι ζωντανά (το χρήμα “δουλεύει” το κεφάλαιο “παράγει”) καταφέρνοντας έτσι να συγχύσει και να αλλοτριώσει εν τέλει την ανθρώπινη δραστηριότητα. Στην καπιταλιστική κοινωνία η δημιουργική δραστηριότητα μετουσιώνεται σε εμπορευματική παραγωγή και τα προϊόντα κάθε δημιουργικής δραστηριότητας αξιολογούνται με βάση το κέρδος που επιφέρουν. Η ζωή μέσα από μια σειρά πλαστών επιταγών (όπως ο καταναλωτισμός, το lifestyle, η προοπτική της “κοινωνικής ανέλιξης” ) και μια σειρά εκβιασμών (χρήματα για ενοίκιο ή σίτιση), έχει εγκλωβιστεί σε ένα συνεχή αγώνα για επιβίωση ο οποίος καθορίζεται ακριβώς από τον αέναο κύκλο της εμπορευματικής παραγωγής, τα κέρδη της οποίας καρπώνονται τα εκάστοτε αφεντικά.
Ακριβώς αυτόν τον κύκλο προσπαθούμε να σπάσουμε. Η δημιουργικότητα μας, μέσα από τις πράξεις από τις οποίες εκφράζεται κάθε φορά, έχει σκοπό την ατομική ικανοποίηση και την προώθηση των πιστεύω μας. Η διάθεση μας για την ανατροπή του υπάρχοντος δεν έχει χορηγούς και σπόνσορες και κανένας/καμία δεν χρηματοδοτείται για την ζωντανή της δραστηριότητα μέσα στο κτίριο. Οποιοδήποτε χρηματικό πλεόνασμα προκύπτει (όποτε συμβαίνει αυτό , και όποτε συμβαίνει αναφέρεται) δεν το επωμίζεται ποτέ προσωπικά κάποιος, αλλά είτε επιστρέφεται στο κτίριο ως υποδομή είτε τροφοδοτεί κινηματικές διαδικασίες.
Φυσικά ζώντας στην καπιταλιστική πραγματικότητα δεν τρέφουμε την αυταπάτη ότι μπορούμε να απεξαρτητοποιηθούμε πλήρως από τις εμπορευματικές σχέσεις…
Ιστορικά
Το εγχείρημα Δέλτα ξεκίνησε μετά το πέρας των φοιτητικών κινητοποιήσεων για τον νόμο-πλαίσιο. Κατά την διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων η αδυναμία των φοιτητικών συλλόγων να λάβουν ριζοσπαστικές αποφάσεις για την συνέχιση του αγώνα και των φοιτητικών παρατάξεων να πείσουν για την αναγκαιότητα ύπαρξής τους, ως μοναδικοί οργανωτές των κινητοποιήσεων του φοιτηταριάτου, οδήγησε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων να συμμετάσχει στην καλεσμένη από τα κάτω, περιοδική, αντιιεραρχική, “αυτόνομη συνέλευση”. Στη συνέλευση αυτή, μπορούσαν να συμμετάσχουν και συμμετείχαν φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι και κάθε είδους ενδιαφερόμενοι. Αυτό το σχήμα προχώρησε σε δράσεις και παρεμβάσεις ως το τέλος των φοιτητικών κινητοποιήσεων, όπου και ένα κομμάτι αυτής της συνέλευσης εξέφρασε την ανάγκη για έναν χώρο που θα στέγαζε τις αρνήσεις και τις επιθυμίες του έξω από τα στενά όρια των κινητοποιήσεων αυτών. Η αυτόνομη συνέλευση ως σχήμα έληξε και ξεκίνησε νέος κύκλος συνελεύσεων, προπαρασκευαστικών για τη μορφή της κατάληψης, την επιλογή του κτιρίου, τα χαρακτηριστικά κτλ.
Επιλέχθηκε το κτίριο της Εγνατίας 13 λόγω ιστορικότητας, θέσης και μεγέθους. Το κτίριο αυτό αρχικά ήταν ξενοδοχειακή επιχείρηση,που αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και επρόκειτο να πουληθεί. Παράλληλα, υπήρχαν κινητοποιήσεις στο Τ.Ε.Ι με αίτημα την δημιουργία φοιτητικής εστίας. Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι,που διεκδικούσαν την πρόσληψη τους από το ΤΕΙ κατέλαβαν το κτίριο (με την σύμπραξη φοιτητών;) για δυο εβδομάδες πετυχαίνοντας το να μην απολυθούν και να έχουν την δυνατότητα αν θέλουν να προσληφθούν από το Τ.Ε.Ι.. Ο ιδιοκτήτης του κτιρίου προσπάθησε να το κάνει δωρεά στο Τ.Ε.Ι, γεγονός που δε συνέβη ποτέ, οπότε και πουλήθηκε για ψίχουλα, αν λάβει κανείς υπόψη το μέγεθος και τη θέση του.
Εν συνεχεία το κτίριο λειτουργούσε ως εστία με πολλές ελλείψεις και προβλήματα.
Έγινε φανερό σταδιακά πως η απρόσκοπτη λειτουργία της εστίας ως δημόσιας και δωρεάν δεν προβλεπόταν από τους ”εργολάβους” των ΤΕΙ καθώς επιθυμούσαν και επιθυμούνε τη μίσθωση του κτιρίου ως ιδιωτική εστία. Για να επιτευχθεί αυτό χωρίς να υπάρξουν διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις, σταμάτησαν την εισαγωγή νέων οικότροφων στην εστία όπου και τελικά παρέμειναν 20-30 άτομα τα οποία ,αφού αντιλήφθηκαν τις προθέσεις του προέδρου του Τ.Ε.Ι, κατέλαβαν το κτίριο. Οι καταληψίες φοιτητές,μετά από 6 μήνες, εξαπατήθηκαν από τον εν λόγω πρόεδρο,με την υπόσχεση επιδόματος στέγασης στους εναπομείναντες, επίδομα που τελικά δόθηκε μερικώς. Έτσι το κτίριο παρέμεινε άδειο για 2 χρόνια.
Με την είσοδο μας στο κτίριο πρώτος μας στόχος ήταν η αποκατάσταση του. Τώρα,1 χρόνο μετά, είναι σχεδόν ολόκληρο εν χρήσει. Οι συνελεύσεις συνεχίστηκαν και αρχικά είχαν διαχειριστικό χαρακτήρα που συντόνιζε τις δουλείες για την αποκατάσταση του κτιρίου. Όταν οι εργασίες έφτασαν σε ικανοποιητικό επίπεδο η συνέλευση συνέχισε τις πολιτικές συζητήσεις πάνω στα χαρακτηριστικά της και την μορφή οργάνωσης που θα χρησιμοποιηθεί.
Δομές:
Οι δομές με τις οποίες λειτουργεί μια πολιτικοποιημένη κοινωνική ομάδα, επιλέγονται με βάση τα χαρακτηριστικά που αυτή έχει θέσει, των στόχων που έχει και των διαχειριστικών αναγκών της .
Μετά από ένα χρόνο συνδιαμόρφωσης και επικοινωνίας, έχουμε πια αποσαφηνίσει ένα μεγάλο κομμάτι των παραπάνω. Προσπαθούμε να λειτουργήσαμε βάσει μιας σταθερής πλατφόρμας αντιεξουσιαστικού χαρακτήρα και μέσω συζητήσεων να διαμορφώσουμε μια δομή συνέλευσης που θα υποστηρίζει αυτήν την κατεύθυνση.
Η συνέλευση λειτουργεί ανοιχτά , ομοφωνικά και θεωρείται ολομελής με οποιονδήποτε αριθμό ατόμων, αν οι ίδιοι το θεωρούν σωστό ή απαραίτητο, λαμβάνοντας υπόψη πως κάθε απόφαση θεωρείται ανακλητή. Οποιοδήποτε ζήτημα μπορεί να ξανατεθεί προς συζήτηση στην συνέλευση από τον εκάστοτε διαφωνούντα, με την προϋπόθεση ότι δικαιολογεί την διαφωνία του.
Επίσης, κάθε πρωτοβουλία, δράση, εκδήλωση που σχετίζεται με την ΔέΛΤΑ (είτε σχετικά με την αξιοποίηση κάποιου χώρου, είτε ως πολιτική οντότητα που στεγάζετε μέσα στην κατάληψη), πρέπει να έχει την συναίνεση της συνέλευσης. Η εύρυθμη λειτουργία της συνέλευσης, η τριβή και η ζύμωση που επιζητούμε, η ικανοποίηση τόσο των ατομικοτήτων όσο και των διαφόρων ομάδων που συμμετέχουν, η αυτομόρφωση στα πλαίσια της συνέλευσης , προϋποθέτουν ένα καλοπροαίρετο κλίμα, που το χαρακτηρίζουν η διάθεση για συζήτηση και συνδιαμόρφωση. Καταδικάζουμε λοιπόν τις ολοκληρωτικές στάσεις του τύπου «εγώ τα έχω όλα ληγμένα», τον «αθέμιτο» ανταγωνισμό και γενικότερα ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προβληματική συμπεριφορά όσον αφορά την υγιή ροή της συζήτησης .
Η συνέλευση, που πραγματοποιείται κάθε Πέμπτη και είναι ανοιχτή για τον καθένα/καθεμία, είναι χωρισμένη σε δύο σκέλη. Το ένα, και πρώτο χρονικά, είναι το διαχειριστικό σκέλος ενώ ακολουθεί το πολιτικό, που φυσικά τροφοδοτεί το διαχειριστικό, αφού οι επιλογές που κάνουμε, πέρα από τις ανάγκες που υπάρχουν, διαμορφώνονται και από τις πολιτικές συζητήσεις που πραγματώνουμε.
Διαχειριστικό σκέλος:
Στις διαχειριστικές αρμοδιότητες της ανοιχτής συνέλευσης συμπεριλαμβάνονται όλοι οι χώροι μέχρι και τον τρίτο όροφο και η ταράτσα. Οι υπόλοιποι όροφοι βρίσκονται υπό την φροντίδα της συνέλευσης της στεγαστικής κολεκτίβας.
Τα θέματα που συζητιούνται στο διαχειριστικό σκέλος της συνέλευσης είναι η ασφάλεια του κτιρίου, η καταλληλότερη επιλογή ενός χώρου για την κάλυψη κάποιας ανάγκης, η διαμόρφωση, η καθαριότητα, οι ανάγκες του κτιρίου, η ανεύρεση χρημάτων γι’ αυτές τις ανάγκες καθώς και για τα μέσα προπαγάνδισης και ζητημάτων αλληλεγγύης, η συναίνεση για την χρήση ενός χώρου προσωρινά ή και μόνιμα από ένα άτομο ή ομάδα.
Τα “έσοδα” της κατάληψης είναι ,ως επί το πλείστον,συνεισφορές μελών της συνέλευσης καθώς και ενισχύσεις αλληλέγγυων προς την κατάληψη. Μερικές φορές θέτουμε ένα ποσό ελαφρώς μεγαλύτερο από το κόστος στην κάβα, που φέρνουμε στις εκδηλώσεις και στο καφενείο, αλλά πάντα κατόπιν απόφασης της γενικής συνέλευσης και της αναγραφής του σκοπού, για τον οποίον θα χρησιμοποιηθούν τα έσοδα. Παραδείγματα τέτοια είναι οι ανάγκες της κατάληψης, η ενίσχυση κρατουμένων, η ενίσχυση άλλων ελεύθερων κοινωνικών χώρων, η ενίσχυση εξεγερμένων κοινοτήτων ανά τον κόσμο και ούτω καθεξής.
Πολιτικό σκέλος:
Η όλη λογική του συλλογικού αυτού εγχειρήματος είναι να ενισχύσει και να υποστηρίξει τους επιμέρους στόχους των ατομικοτήτων και των ομάδων που συμμετέχουν,τροφοδοτώντας υγιείς, εποικοδομητικές συζητήσεις ανάμεσα στις διαφορετικές τάσεις. Η φιλοσοφία της πλατφόρμας που έχουμε αναπτύξει, κάνει την επιλογή ενός θέματος αιχμής προς ενασχόληση της συνέλευσης πολύ δύσκολη. Έτσι, η κάθε ατομικότητα ή πολιτική ομάδα “τρέχει” τα δικά της αιχμιακά ζητήματα, με την δικιά της δυναμική, διατηρώντας όμως σαν σημείο αναφοράς τη συνέλευση, προς αναζήτηση βοήθειας, υποστήριξης και κατά περίπτωση συνδιαμόρφωσης.
Παρόλα αυτά όποτε θεωρήθηκε απαραίτητο, η συνέλευση της ΔέΛΤΑ έχει απαντήσει συνολικά, ως συλλογικότητα.
Όποτε συμβαίνει αυτό, υπάρχει η σύμφωνη γνώμη όλων των συμμετεχόντων ενώ λαμβάνεται υπόψη η τυχόν απουσία μεγάλου αριθμού μελών της συνέλευσης. Η ανάλυση του λόγου μας κινείται πάνω στα κοινά σημεία, στα σημεία που συμφωνούμε. Τυχόν διαφωνίες εξελίσονται σε μακροσκελείς εποικοδομητικές συζητήσεις, κάνοντας ετσι σαφείς τις διαφορές μας και βοηθώντας την πιθανότητα σύγκλισης των απόψεων σε σημεία κοινώς αποδεκτά. Έτσι τα τελικά κείμενα, αφίσες κλπ. είναι προϊόν ζύμωσης και συνδιαμόρφωσης των μελών της συνέλευσης.